Richard Van der Vieren business developper
creative director Wolvenkinderen
In een notendop: Wie is Richard - de drijvende kracht achter Wolvenkinderen?
Hoe begin ik aan die vraag? I wasn’t prepared for this (lacht). Ik heb al 9 levens gehad, het is moeilijk om dat in een notendop te vertellen. Dat is ook een deel van mijn probleem, ik ben niet in een notendop te vatten. Veel mensen vinden hun ding en dat blijft hun ding, maar dat was bij mij anders.
Ik begon skaters en bmx'ers te filmen, zo werd ik opgemerkt en ben ik in de snowboardwereld terecht gekomen. Ik had een heel typische stijl van filmen en iedereen wou met me werken. Ook in nightlife bracht ik deze stijl binnen. Daar ben ik begonnen met fotografie.
Ik blijf mezelf heruitvinden en ik blijf mezelf daarmee in de voet schieten. Kiezen voor voldoening kwam met een serieuze financiële terugval. Maar hey, ik moet mijn wekker niet zetten, ben om 6u wakker en heb zin om aan dag te beginnen. Soms moet ik mezelf wegslepen van mijn werk omdat ik het zo leuk vind.
Ik ben geen rustig kabbelend beekje, en dat maakt het moeilijk mezelf te beschrijven in een notendop, maar ik zou het niet anders willen.
Hoe en waarvoor kunnen mensen terecht bij Wolvenkinderen?
Ook dat blijft uitbreiden. Oorspronkelijk is 'Wolvenkinderen' begonnen als boek met buitenrecepten en -ervaringen. Ondertussen is het ook een merk geworden dat het gevecht aangaat met de schermen en jonge families aanzet om meer in verbinding te gaan met zichzelf, elkaar en de natuur.
“We make sure young families can… Raising self sufficient young humans".
Dankzij ons boek en concept is er veel meer ruimte om kinderen zelf te laten ontdekken. Kinderen zijn 'self learning organisms'. We organiseren jaarlijks samen met REWILD het BK modderspringen. We doen ook gatherings met kids, kampvuur circles waar we samen speren maken, eten maken op het vuur, ...
We willen focussen op families omdat de dynamiek moet veranderen. Daarom moeten we bij ouders een zaadje planten. Het is zoals de zuurstofmaskers in het vliegtuig; die moet je zelf eerst aandoen. Het kind kopieert wat je doet als ouder!
Aan welke van jouw activiteiten zou je zelf het liefst deelnemen?
Telt ondersteboven als zeester boven een modderbad hangen? Kampvuren, in bomen klimmen, … Geen van die dingen raak je ooit beu. Ik mis dat gewoon als ik dat even niet doe en het coole is dat ik dat ook gewoon kàn blijven doen. Dat wil ik ouders aanleren: blijf kind, blijf die verwondering opzoeken, dat doe ik zelf ook. Ik ben er zelfs nu over aan het wegdromen.
Wat was jouw wildste avontuur tot nu toe?
Ik kan zelf soms niet meer vatten wat ik al allemaal gedaan heb. 10 jaar geleden reisde ik met private jets en dj’s de wereld rond. Toch kon je me ook in Mozambique vinden waar ik 3 weken op de grond sliep in een hut, zonder verbinding. Het beste van 2 werelden (lacht)!
Wat is jouw lievelingsplek buiten?
Dat zal Kaapstad worden (lacht). De Tafelberg is een plek waar je kan blijven hiken en verdwalen. Er zijn watervallen die doen denken aan Bali, wit strand op de top, wegjes waar je een hele dag niemand tegen komt en je ziet er veel dieren. Er zijn daar trouwens meer verschillende soorten planten dan in heel Europa samen!
Welke tip heb jij om meer tijd buiten door te brengen?
Goede vraag! Ik denk dat de hoofdzaak is: Laat het scherm thuis. Het helpt mij enorm om een wandeling te maken en mijn gsm niet mee te nemen. Technologie thuis laten schept ruimte om te ontdekken. Vaak merk ik als ik met mensen ga shooten, met kinderen, buiten, dat hun ouders verbaasd zijn dat de kinderen zich niet vervelen. Die vinden een stok en keuteren in de modder, dat is letterlijk alles wat ze nodig hebben.
"You cannot bounce the walls when there are no walls."
Een kind gaat zich nooit vervelen in de natuur. Het zal misschien transitie periode nodig hebben, maar dat is zo voorbij. Eigenlijk gaat het met grote mensen net zo, maar dat transitiemoment duurt wat langer.
Zeg tegen jezelf: 'Ik ga 1 minuutje naar buiten' en dan blijft je vanzelf buiten!
Waar zit jouw REWILD DNA?
Ik denk dat dat ook gegroeid is bij mij. Ik merk dat ik een groot deel van mijn leven niet mijn eigen ding heb gedaan. Je bent op de vlucht voor iets en dat haalt je in. Dan komt je daar uit en denk je: ‘Duidelijk, ik moest al die tijd eigenlijk gewoon hier zijn’. Ik herken dat nu in andere mensen, maar het is moeilijk om hen daarvan te overtuigen en dat besef komt bij iedereen op een ander moment.
Ik wil niet met de vinger wijzen van ‘het moet zo of zo’. Ik wil wel laten zien: ‘het kan zo’. Het is niet omdat je het ziet, dat het vanzelf gaat. Maar hoe meer je naar buiten gaat, hoe meer je voelt: dit is wat ik nodig heb!
Welke wilde ideeën heb je voor de toekomst van Wolvenkinderen?
Uitbreiden naar het buitenland! Dat ben ik nu aan het doen in Slowakije, maar ik wil er ook mee naar Duitsland. Ik denk dat daar nog veel mogelijkheden zijn, het heeft dezelfde demografie en Europa blijft beter bereikbaar dan de rest van wereld. Hoewel, Zuid-Afrika kan ook nog wel. Daar is heel veel vraag naar bijeenkomsten, events, retreats,...
Oh en een nieuw boek natuurlijk. It’s in the making! Het komt uit in 2024: met lokale kids in lokale omgevingen, dat vind ik het leukst, voelt meer als spelen.
Heb je voor jezelf ook nog een wilde droom?
Ja tuurlijk (lacht). Veel is gelinkt aan wolvenkinderen, zeker dit jaar omdat ik er 100% voor wil gaan. Mijn persoonlijke droom is een zelfvoorzienend domein waar ik autonoom kan leven. En een vrouw en kinderen mag ook wel!
